وایکینگ ها رو اول فقط بخاطر نیازم به جلوه های بصریِ اون سبکی گرفتم، و البته تاکید یکی از بچه های سال پایینی - که تاریخچۀ جالبی هم با هم داریم - روی این که "راگنار" شبیه منه. ینی اولش فقط واسم جنبۀ گری داشت، نسبت به بخش هایی از وجودم.

اما حالا میبینم که خیلی بیشتر از اونچه میتونستم تصور کنم روم تاثیر گذاشته و نسبت به چالش هایی داره پاسخدهی میکنه که از یه سریال سطح بالای معناگرا هم شاید انتظار نداشته باشی این کار رو برات انجام بده. از تایتل این پست منظور داشتم.

 

پ.ن: در اسرع وقت باید بیام کلی حرف بزنم راجع به "دختر یانکی" و همۀ نقاطی که این روزا بهشون رسیدم. و یه تشکر از دوستی که شاید هیچوقت نبینه این وبُ ولی من الان دارم بابت سلیقه موسیقاییش به عمق درۀ شعف سقوط میکنم :)))

منبع

مشخصات

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

مجله خبری و تفریحی جی پاتوق پورتال و سایت تفریحی خبری ایرانیان هکر siscocity شیدا سایت همه چی موجوده